Po zakończeniu I wojny światowej Węgry w wyniku traktatu w Trianon utraciły ponad 2/3 terytorium i niemal tyleż samo ludności. Poza granicami kraju znalazły się tereny zamieszkałe przez liczną mniejszość węgierską: w południowej Słowacji, Siedmiogrodzie i Wojwodinie (Banacie i Baczce). Fakt ten silnie zdeterminował politykę zagraniczną państwa przez całe dwudziestolecie międzywojenne, powodując stałą tendencję do poszukiwania rozwiązań, mających przywrócić Węgrom zajmowaną uprzednio znaczącą pozycję w Europie Środkowej.

Jeśli w okresie istnienia dualistycznej monarchii austrowęgierskiej władze w Budapeszcie starały się zwalczać dążenia niepodległościowe narodów słowiańskich, to ich polityka wobec Żydów, którzy z oczywistych przyczyn nie domagali się utworzenia własnego państwa, była zazwyczaj tolerancyjna. Sytuacja ta uległa zmianie w 1919 roku po wybuchu rewolucji komunistycznej, kierowanej po części przez działaczy pochodzenia żydowskiego. Wkrótce, w wyniku interwencji zbrojnej oddziałów czeskich, rumuńskich i serbskich, wspierających walczącą z komunistami Armię Narodową, doszło do obalenia tzw. Węgierskiej Republiki Rad. Po okresie represji, będących odpowiedzią na „czerwony terror”, władzę w kraju przejęło wojsko i ugrupowania polityczne o charakterze konserwatywnym, reprezentujące tradycyjne kręgi wielkich posiadaczy i szlachty.