... استاد کلائوبرگ به اردوگاه شهر اوشفینچیم (Oświęcim) آمد و ... آزمایشات روی من ازسرگرفته شد یعنی آنها مرا لخت روی میز سیاهی دراز کردند و اتاق را با شیشه سفید نوردار پوشاندند. چراغ اتاق عمل را خاموش کردند. بعد یک دستگاه به مهبلم فرو کردند. دردی شبیه درد زایمان داشتم. چراغ قرمز روشن بود. بعد عکس گرفتند. این آزمایش را خود استاد کلائوبرگ انجام داد، البته یک پزشک آلمانی دیگر هم همراهش بود ولی اسم خانوادگی‌اش یادم نیست. روز بعدش عکس گرفتند اما آن دستگاه را داخل مهبلم فرو نکردند. بعد از دو هفته همین آزمایش تکرار شد و بعد از دو هفته، بازهم تکرار شد. غیر از این نوع آزمایش‌ها، در همین زمان دارویی به درون پستانم تزریق کردند، بار اول سه بار تزریق و بعد از چند روز نُه تزریق دیگر، همه با هم. ... در جولای سال ۱۹۴۴ استاد کلائوبرگ دو باره آمد و در مورد من گفت که دیگر به درد آزمایش‌هایش نمی‌خورم و مرا به بیرکناو فرستادند. دوازده زن دیگر همراه من به آنجا انتقال یافتند. بقیه زنان در بند ۱۰ ماندند.

در مورد آزمایشاتی که خود دکتر منگله رویمان انجام می‌داد به یاد می‌آورم که دو سه بار بیشتر اتفاق نیفتاد. آزمایشات اغلب به دست پزشکان زندانی و به دستور منگله صورت می‌گرفت و به طور نامرتب تکرار می‌شد. ... هر چند روز یک‌بار ما را جفت جفت فرا می‌خواندند، مثلاً اعلام می‌کردند که «Zwillinge» (به آلمانی: دوقلوها)ی کلاین باید فلان روز در فلان بند حاضر شوند. برای رفتن به مطب دکتر منگله وارد اردوگاه کولی‌‏ها می‌شدیم.
برای معاینه‌های گوناگون احضارمان می‌کردند مثل گرفتن خون و یا معاینه توسط دندان‌پزشک و چشم‌پزشک. بارها خون‌مان را می‌گرفتند و بعید نیست که سر فرصت چیزی به ما تزریق می‌کردند. به ویژه معاینه در چشم‌پزشکی دردناک بود چون در آن هنگام قطره‏ای‏ به چشم‌مان می‌چکاندند و بعد از این، با دقت واکنش چشم‌مان را بررسی می‌کردند.
خود دکتر منگله فقط معاینه‌های بالینی را انجام می‌داد. دستور می‌داد تا لخت شویم و تمام بدنمان را چک می‌کرد. هیچ وقت معاینه دیگری را انجام نمی‌داد. ...
برای شرح برخورد دکتر منگله با ماهایی که مریضش بودیم، به طور عمده می‌توان گفت که «درست و شایسته» رفتار می‌کرد، هیچ وقت ما را کتک نمی‌زد، تازه، اسمش بارها یک جورایی سپر بلای‌مان می‌شد. به طور مثال، پیش می‌آمد که یک کاپو (زندانی دارای مسئولیت‌های حفاظتی) و یا مأمور «اس‌اس» یکی از ماها را داشت شکنجه می‏‌کرد، آن گاه فریاد می‌زدیم که بس کن و گرنه به دکتر منگله شکایت می‌کنیم. و این اخطار نتیجه می‌داد. دکتر منگله ما را به همراه پرستار زندانی زن و یک مترجم مرد در مطبش می‌دید. ... همیشه جفت جفت وارد مطبش می‌شدیم. من همیشه همراه برادرم می‌رفتم تو. ... از میان دوقلوهای گروه ما پیش نیامد که کسی بعد از معاینه توسط دکتر منگله دیگر بر نگردد. بر این عقیده‌ام که دکتر منگله تا وقتی که آزمایشات مورد نظرش را روی افراد زنده به پایان نرسانده بود، کسی را نمی‌کشت. نشنیدم که از گروه ما کسی را به قتل رسانده باشد ... .

من در جون سال ۱۹۴۴ به اردوگاه آوشویتس منتقل شدم. اوایل آگوست سال ۱۹۴۴ در اثر گشنگی پاهایم ورم کرد و به عنوان بیمار در بند ۱۹ ... در آوشویتس بستری شدم. حدود ۲۲ آگوست سال ۱۹۴۴ به بندمان، یعنی به بند ۱۹، کمیسیونی به ریاست پزشک کل اردوگاه، دکتر کلایس [کلاین Klein] آمد. گروهبان «اس‌اس» اِمیل کاشور [کاشوب Kaschub] همراهش بود. از بیماران بازدید کرد و ۲۰ نفر را که همه همسن و سال من بودند انتخاب کردند و ما را به بند ۲۸ فرستادند و به سلول انفرادی شماره ۱۳ انداختند. امیل کاشوب به افراد «اس‌اس» دستور داد تا نگذارند از سلول‌مان بیرون برویم و با کسی تماس داشته باشیم. هر ۲۴ ساعت یک بار و نه بیشتر از سلول بیرون می‌آوردندمان تا قضای حاجت کنیم. بقیه اوقات در سلول‌مان صندلی‌‏های توالت فرنگی می‌گذاشتند. فردای روز اول‌مان در سلول شماره ۱۳، امیل کاشوب در حضور یک زندانی وکیل به نام دکتر اشترن (Schtern) و یک [زندانی] پزشک مجار روی ما آزمایشات مختلفی را شروع کرد.
امیل کاشوب (Emil Kaschub) شخصاً همه‌ی ما را یکی یکی ‏گرفت و با یک اره کوچک مخصوص لایه خارجی پوست ساق پایمان را ‏کند و سپس به زخم یکی مرهم و به زخم دیگری مایعی مالید. همین کار را با همه بیست نفرمان تکرار کرد و بعد تغییرات روی ساق پای ما را، یعنی روند چرک شدن پوست و یا بسته شدن زخم را، بررسی می‌کرد. هر روز از زخم‌های‌مان عکس می‌گرفت و همین که زخم‌های مورد نیازش کاملاً خشک می‌شد، سلول‏‌های آن را همراه ماهیچه می‌کند و بر می‌داشت. من تنها نبودم بلکه دوستانم از اردوگاه هم مورد چنین آزمایشاتی قرار گرفتند. ...
امیل کاشوب (Emil Kaschub) برای عکسبرداری از قسمت عفونی بدن‌مان، ما را روی میز می‌ایستاند. پرده اتاق را می‌کشید و زیر نورافکن عکس می‌گرفت. آن وقت از ما می‌پرسید: «خوب، چطوره، درد داره؟» و وقتی که جوابمان «بله» بود، می‌گفت: «و چه قدر سربازای آلمانی به خاطر شماها، یهودی‌‏های کثیف، اذیت می‌شن.».
بعداً امیل کاشوب (ٍEmil Kaschub) به شهر بروکسل رفت. در زمان غیبتش تعداد زیادی از ما با کمک دکتر شوارتس (Schwarz) نجات یافتیم. او ما را با زحمت زیادی معالجه ‌کرد و کسانی را که دیگر خوب شده بودند به بندهای دیگر اردوگاه فرستاد. اما افرادی که دکتر شوارتس موفق به معالجه شان نشد، طبق دستور مدیریت اردوگاه روانه اتاق گاز شدند و جسد آنها در کوره‌های ادم سوزی، سوزانده ‌شد.