Pierwszym obozem koncentracyjnym założonym przez niemieckich nazistów na okupowanych ziemiach polskich był KL Auschwitz. Powstał w połowie 1940 r. i początkowo jego więźniami byli niemal wyłącznie Polacy. Z czasem w połowie 1942 r. zaczęto przywozić do Auschwitz masowe transporty ludności pochodzenia żydowskiego. Szacuje się, że w Auschwitz zginęło ok. 1 mln Żydów, 70-75 tys. Polaków, 21 tys. Romów, ok. 15 tys. sowieckich jeńców wojennych i około 10-15 tys. więźniów innych narodowości.

Obozem, który powstał zaraz po wybuchu wojny, był, położony na terenie Wolnego Miasta Gdańska, Zivilgefangenenlager Stutthof. Pierwszy transport więźniów przybył do tego obozu już 2 września 1939 r. Początkowo przebywało tam niewielu więźniów żydowskich; osadzani w nim byli głównie Polacy z okolic Gdańska i Pomorza, potem także z Warszawy i innych okupowanych terenów Polski północnej. Więźniami Stutthofu byli również jeńcy sowieccy, Norwegowie i Duńczycy oraz obywateli innych krajów północnej Europy. Status państwowego obozu koncentracyjnego Stutthof uzyskał oficjalnie 7 stycznia 1942 r. Duża liczba Żydów trafiła tam jednak dopiero w 1944 r., kiedy to obóz włączono do realizacji „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”. Liczbę więźniów określa się na ok. 115 tys. (w tym ok. 50 tys. Żydów). Zginęło w nim około 40 tys. osób.

Późnym latem 1940 roku we wsi Gross Rosen (nazwa powojenna Rogoźnica) na Dolnym Śląsku Niemcy założyli obóz Arbeitslager Gross-Rosen. Początkowo funkcjonował on jako filia obozu Sachsenhausen, by w dniem 1 maja 1941 r. uzyskać status samodzielnego obozu koncentracyjnego. Kierowano do niego m.in. Żydów, Polaków, a także sowieckich jeńców wojennych. W roku 1944 r. w skład kompleksu obozowego KL Gross-Rosen weszło także około 100 filii na Dolnym Śląsku, Sudetach i Ziemi Lubuskiej. W sumie szacuje się, że w obozie Gross-Rosen życie straciło około 40 tys. osób z ponad 120 tys. tam więzionych.

Jesienią 1941 r. Niemcy utworzyli na Majdanku, nieopodal Lublina Kriegsgefangenenlager der Waffen SS Lublin – obóz dla jeńców wojennych. W lutym 1943 r. obóz zyskał status obozu koncentracyjnego. Kierowano do niego głównie Polaków, Żydów, Rosjan, Białorusinów i Ukraińców. Szacuje się, że spośród około 150 tys. więźniów obozu, życie straciło blisko 80 tys. z nich, w tym 60 tys. Żydów.

Jesienią 1942 r. na terenie Podgórza – dzielnicy Krakowa – powstał obóz pracy dla Żydów w Płaszowie. W 1943 r. obóz zyskał status podobozu koncentracyjnego – filii obozu na Majdanku, a w styczniu 1944 r. został samodzielnym obozem koncentracyjnym. Kierowano do niego Żydów z Małopolski, ale także ze Słowacji i Węgier. Więźniowie tego obozu przymusowo pracowali w różnego rodzaju warsztatach, kamieniołomach, szwalniach. Szacuje się, że przez obóz ten przeszło ponad 30 tys. osób, głównie Żydów, życie straciło w nim zaś około 8 tys. z nich.