Dzięki zręcznej polityce zagranicznej Hitler zdołał uśpić czujność społeczności międzynarodowej, która zbyt późno podjęła starania o stworzenie bloku antyhitlerowskiego. Niepowodzeniem zakończyły się także podjęte wiosną 1939 r. zabiegi Wielkiej Brytanii i Francji mające na celu skłonienie Związku Radzieckiego do współpracy przeciwko Niemcom. 23 sierpnia 1939 r. podpisany został w Moskwie pakt o nieagresji pomiędzy Rzeszą Niemiecką a ZSRR, znany jako „pakt Ribbentrop-Mołotow” – od nazwisk ministrów spraw zagranicznych w obu państwach. Uzgodniono w nim tajny protokół rozgraniczający strefy wpływów obydwu państw na wypadek, jak to określono, „zmian terytorialnych lub politycznych”. Nowi sprzymierzeńcy podzielili się terenami Polski, Finlandii, Estonii, Łotwy i Litwy oraz rumuńskiej Besarabii. Ziemie polskie na zachód od linii Narew – Wisła – San miały znaleźć się w niemieckiej strefie wpływów, tereny na wschód od tej linii miały przypaść Związkowi Radzieckiemu. Stalin uznał, że udało mu się oddalić groźbę ataku niemieckiego, natomiast Hitler nie musiał się już obawiać konfliktu z ZSRR w razie agresji na Polskę.
