Jakiż jaskrawy kontrast stanowiły postacie Aufseherinnen i wyższych funkcyjnych. Przechadzały się w eleganckich mundurach, w butach z cholewami pięknie wyczyszczonych (…). One były najedzone, silne i zdrowe, więc ruchy ich były swobodne i lekkie. Niektóre były nawet ładne, nawet sympatyczne, ale do chwili, gdy wpadną w złość i zaczną bić. Twarze ich wtedy przeobrażają się, stają się okrutne (…). W oczach widać wtedy okrucieństwo, w ruchach pewność siebie, butę i upojenie władzą. Przeważnie były to kobiety, które w swoim społeczeństwie, w cywilu, były niczym, a tu nagle stały się tak ważne, że mogły decydować o życiu i śmierci setek kobiet.

Mandl uchodziła za straszną piekielnicę, była ona postrachem wszystkich kobiet w obozie. Biła, krzyczała, w okrutny sposób odnosiła się do więźniarek, z bardzo błahych powodów, a niejednokrotnie bez powodów znęcała się nad więźniarkami. Wyznaczała na przykład jakąś karę po całodziennej ciężkiej pracy lub dodatkowe apele wieczorne w pozycji klęczącej z rękoma podniesionymi w górę. Apele takie trwały po dwie lub trzy godziny. Bardzo często kobiety mdlały, a nawet umierały na takich apelach.

Aufseherin Drechsel znana była z prowadzenia selekcji przy bramie obozowej w Brzezince. Długim patykiem uderzała po ramieniu te więźniarki, które kierowała na śmierć w komorze gazowej.

Pewnego razu na apelu wpadłam w oczy Hasse (…). Podeszła do mnie, nie podobał jej się sposób noszenia chustki na mojej głowie, uczułam silny ból i dostałam dwa policzki, aż na chwilę ogłuchłam (…).

Brandl Therese znałam z czasów, gdy była ona szefem Bekleidungskammer i na tym stanowisku dała się poznać jako bezwzględna i szykanująca więźniarki bez potrzeby. W szczególności stale odmawiała wydawania więźniarkom znajdujących się na składzie czy to bielizny, czy ubrania, nawet jeśli przepisy obozowe na to jej pozwalały. W związku z tym działaniem skazywała więźniarki na marznięcie w porze zimowej oraz na leżenie chorych więźniarek na rewirze zupełnie nago.

W Brzezince zetknęłam się również z podejrzaną Danz, na widok której więźniarki mdlały. Prześladowała ona bowiem je biciem i kopaniem. Pewnego razu, w czasie apelu, widziałam, jak Danz jedną z więźniarek powaliła na ziemię uderzeniem w twarz i leżącą traktowała w niemiłosierny sposób butami.

Emilia Macha nie należała do najgorszych nadzorczyń. Nie widziałam, żeby biła lub selekcjonowała więźniarki. Znane są wypadki, mówiła po polsku, kiedy ostrzegała kobiety o nadejściu wyższej władzy (Oberaufseherin), aby uniknęły bicia. Miała opinię dość dobrej. Niektóre kobiety nazywały ją nawet „Mutti” (…). Niejednokrotnie ułatwiała więźniarkom nawiązanie kontaktu z ludźmi spoza obozu.