W KL Auschwitz niektórzy lekarze prowadzili różnorodne eksperymenty pseudomedyczne na więźniach i więźniarkach. Jeden z nich, prof. Carl Clauberg, pracował nad metodą masowej sterylizacji, która polegała na wprowadzeniu do kobiecych dróg rodnych, pod pozorem badania ginekologicznego, specjalnego środka chemicznego. Środek ten wywoływał stan zapalny, a po kilku tygodniach zrośnięcie jajowodów i w efekcie ich niedrożność. Ponadto w rezultacie tych eksperymentów u ofiar, więźniarek żydowskich, występowała wysoka gorączka, zapalenie otrzewnej i krwotoki z dróg rodnych. Część z nich zmarła, część zaś uśmiercono w celu przeprowadzenia sekcji zwłok.

MITIE HARPMAN

Żydówka holenderska, urodzona w 1902 r. w Amsterdamie. Została poddana eksperymentom przeprowadzanym w bloku nr 10 w obozie macierzystym w Auschwitz. Zeznanie złożyła w lutym 1945 r. przed Komisją Radziecką na terenie byłego obozu Auschwitz.

Eksperymenty sterylizacyjne na grupach więźniów i więźniarek żydowskich prowadził również doktor medycyny Horst Schumann. Przy pomocy dwóch aparatów naświetlał promieniami Roentgena mężczyznom jądra, a kobietom jajniki, starając się ustalić optymalne dawki napromieniowania powodujące całkowitą bezpłodność. W następstwie naświetlań występowały na ciałach więźniów ciężkie rany oparzeniowe, popromienne zapalenia oraz trudno gojące się zmiany ropne. Po upływie kilku tygodni część więźniów i więźniarek poddanych eksperymentom sterylizacyjnym była kastrowana operacyjnie w celu laboratoryjnego zbadania naświetlonych narządów rozrodczych i uzyskania porównawczego materiału histologicznego. Natomiast część więźniów w wyniku przeprowadzonych w obozie selekcji została skierowana do komór gazowych.

Kolejny lekarz, dr Josef Mengele, prowadził badania antropologiczne na różnych grupach rasowych, głównie Romach, a także nad zagadnieniem bliźniactwa i fizjologią oraz patologią skarlenia (dziedziczność cech u bliźniąt i karłów). Znajdujące się w jego dyspozycji pary żydowskich i romskich bliźniąt oraz osoby z wrodzonymi anomaliami poddawane były badaniom lekarskim, m.in. antropometrycznym, morfologicznym, stomatologicznym, chirurgicznym. Następnie fotografowano je, wykonywano gipsowe odlewy ich szczęk, zabezpieczano odciski palców rąk i nóg. Po zakończeniu badań osoby te zabijano zastrzykami fenolu w serce, po czym przeprowadzano sekcje zwłok i analizy porównawcze organów wewnętrznych. Mengele interesował się również osobami o różnym zabarwieniu tęczówki oka. Zakrapiał im oczy różnego rodzaju substancjami chemicznymi, powodując tym liczne dolegliwości, a nawet utratę wzroku. Prowadził również badania nad przyczynami i metodami leczenia noma faciei (zgorzeli policzka, raka wodnego), choroby nękającej Romów w tzw. obozie cygańskim. Chorzy na tę chorobę, wśród których znaczną grupę stanowiły dzieci, byli czasowo leczeni środkami farmakologicznymi, mieli także zaleconą specjalną dietę. Z rozkazu Mengelego wybrane dzieci były zabijane, a ich zwłoki (lub części zwłok) przewożone do Instytutu Higieny SS w Rajsku dla przeprowadzenia badań histopatologicznych.

OTTO KLEIN

Urodził się 7 czerwca 1932 r. Do KL Auschwitz został deportowany 27 czerwca 1944 r. Otrzymał numer obozowy A 5332. Podczas selekcji tuż po przybyciu do obozu wybrany został, wraz z bratem bliźniakiem, do eksperymentów dr. Josefa Mengelego. Wyzwolony 27 stycznia 1945 r. w Auschwitz.

Badania nad zmianami w organizmie ludzkim spowodowanymi głodem oraz nad zanikiem brunatnym wątroby prowadził profesor anatomii Uniwersytetu w Münster, dr Johann Paul Kremer. W celu przeprowadzenia tych badań skrajnie wycieńczeni więźniowie, wybrani przez Kremera w obozowym szpitalu, byli uśmiercani dosercowym zastrzykiem w serce, a ich zwłoki wykorzystywane jako „materiał” do badań. Krótko po zgonie z ciał pomordowanych pobierane były wycinki wątroby, śledziony oraz trzustki i zabezpieczane jako preparaty. Z kolei dr Eduard Wirths podjął się badań nad rakiem szyjki macicy. Specjalnie dla niego wybrana została grupa więźniarek żydowskich, które poddano badaniom mającym na celu wykrycie stanów przedrakowych części pochwowej macicy. W przypadku, gdy podejrzewano chorobę lub została ona wykryta, dokonywano amputacji szyjki i odsyłano pozyskany materiał do pracowni histologicznej w Hamburgu.

W 1944 r. do KL Auschwitz został skierowany lekarz Wehrmachtu Emil Kaschub, który prowadził badania nad wykrywaniem różnych metod markieranctwa (pozorowania chorób), stosowanych przez żołnierzy niemieckich (zwłaszcza na froncie wschodnim), którzy m.in. w sztuczny sposób powodowali rany, owrzodzenia lub wywoływali gorączkę. W związku z tym Kaschub wstrzykiwał więźniom w kończyny lub wcierał im w skórę różnego rodzaju substancje toksyczne. Podawał także leki doustne, aby wywołać u więźniów te same objawy chorobowe, jakie zgłaszali żołnierze niemieccy. Ofiarą jego badań padło kilkudziesięciu Żydów, u których wywołał stany zapalne, zmiany ropne i trudno gojące się owrzodzenia, prowadzące do martwicy tkanek. Część spośród nich wskutek przeprowadzonych w obozie selekcji została skierowana do komór gazowych.

TOMASZ BARDIJ

Żyd węgierski, urodził się w 1923 r. w Budapeszcie. Zeznania złożone w lutym 1945 r. przed Komisją Radziecką działającą na terenie wyzwolonego obozu. Tomasz Bardij był ofiarą eksperymentów lekarza Wehrmachtu Emila Kaschuba.

W latach 1941-1944 lekarze SS: Friedrich Entress, Helmuth Vetter, Eduard Wirths, a także w mniejszym stopniu Fritz Klein, Werner Rhode, Hans Wilhelm König, Bruno Weber, Victor Capesius (farmaceuta, kierownik apteki w obozie), wypróbowywali skuteczność nowych preparatów i leków, które były podawane pod różnymi postaciami i w różnych dawkach więźniom cierpiącym na choroby zakaźne. W wielu przypadkach więźniów specjalnie zarażano tymi chorobami. W rezultacie eksperymentów występowały u nich często krwawe wymioty, bolesne krwawe biegunki i zaburzenia krążenia. W przypadku śmierci niektórych z nich przeprowadzano sekcję zwłok w celu stwierdzenia ewentualnych zmian w narządach wewnętrznych, świadczących o działaniu podanych leków.